Χτες, καθώς γυρνούσα από ένα καφέ που ήπια με μια φίλη, τι γυρνάει και μου λέει το μυαλό μου; Ή μάλλον, το καταθλιμμένο διαβολάκι που έχω στο μυαλό μου.
Και για μια στιγμή κοντοστάθηκα κι αναρωτήθηκα «Καλά, δεν κουράστηκες να παριστάνεις ότι χαίρεσαι; Ότι όλα πάνε καλά, παρόλο που όλα δεν πάνε καλά; Ότι αξίζει να χαμογελάς ενώ δεν σου βγαίνει; Ότι αν το πιστέψεις, μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε; Δεν κουράστηκες πια να παριστάνεις ότι χαίρεσαι;»
Η αλήθεια είναι ότι το να χαμογελάς και να χαίρεσαι είναι κουραστικό. Γιατί το να χαμογελάς απαιτεί προσπάθεια ενώ το να κατσουφιάζεις σου βγαίνει απόλυτα φυσικά. (Θυμάστε το resting bitch face;) Θέλει κόπο για να σπρώξεις τα χείλη προς τα μάγουλα, θέλει κόπο για να σκεφτείς «Δεν πειράζει που βρέχει, ευκαιρεία να χρησιμοποιήσω την ομπρέλα μου», ενώ σου βγαίνει απολύτως αυθόρμητα να κατσουφιάζεις ενώ περπατάς στο δρόμο, ακόμα κι αν πηγαίνεις να συναντήσεις μια φίλη. Κι όμως κάτι τόσο απλό όσο ένα χαμόγελο μπορεί να σπρώξει μακριά τα αρνητικά συναισθήματα.
Κάποιος είπε ότι το σώμα και το μυαλό μας είναι τόσο αλληλένδετα που είναι αδύνατο να χαμογελάς και να νιώθεις λυπημένος. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ, αν το πιστεύω ή όχι, οπότε το δοκίμασα. Και μόλις τέντωσα τα χείλη μου, μόλις άνοιξα το στόμα μου να φανούν τα δόντια μου, μόλις απελευθέρωσα το μεγάλο μου χαμόγελο, τότε το σώμα μου κατακλύστηκε από ένα αίσθημα ευφορίας! Αν δεν με πιστεύεις δοκίμασέ το.
Ο Γενάρης είναι ο μήνας που αποφάσισα να είμαι παρούσα στη ζωή, να ζω, να σκέφτομαι, ακόμα και να αναπνέω πιο συνειδητά. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να είμαι παρούσα τη στιγμή που πλένω τα πιάτα ή τη στιγμή που περπατάω προς το αμάξι ή τη στιγμή που πατάω το κουμπί για να ξεκλειδώσω το αμάξι. Έτσι λοιπόν, σήμερα που πήγα στο κέντρο για κάτι δουλειές αποφάσισα να έχω συνείδηση της κάθε στιγμής, να είμαι παρούσα. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι οποιαδήποτε στιγμή άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο, πήγαινε κατευθείαν στο resting bitch face. Κι όμως μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μπορούσα να μετατρέψω την αυτόματη μουντάδα του μυαλού μου σε εκούσιο χαμόγελο. Αποφάσισα να το συνεχίσω.
Καθώς περπατούσα προς το αμάξι αφού τέλειωσα όλες μου τις δουλειές, προσπάθησα να έχω επίγνωση κάθε στιγμή της διάθεσής μου και της έκφρασης του προσώπου μου. Άρχισα λοιπόν να χαμογελάω. Όμως είναι κάπως βαρετό να χαμογελάς χωρίς να σκέφτεσαι κάτι χαρούμενο. Προσπάθησα λοιπόν να σκεφτώ κάτι χαρούμενο και το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου ήταν μια μελωδία και ένας στίχος «Heaven, I’m in heaven…» Και χωρίς να το πολυσκεφτώ άρχισα να σιγοψυθιρίζω τους στίχους. Κανένας φόβος να γίνω ρεζίλι αφού η κίνηση των αυτοκινήτων ήταν πιο δυνατή από τη φωνή μου. Κι άσε που, και να με άκουγε κάποιος το χειρότερο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν «Κοίτα αυτήν την χαζή, κάθεται και τραγουδάει…». Κι αυτή η δήθεν σκέψη του δήθεν κάποιου ξέρω ότι δεν μπορεί να με πληγώσει με κανένα τρόπο.
Συνέχισα λοιπόν να χαμογελάω και να σιγοτραγουδάω περπατώντας. «I would love to climb a mountain, and to reach the highest peak, but it doesn´t thrill me half as much as dancing cheek to cheek!». Κι έτσι χωρίς να εξαρτώμαι από κάποιον εξωτερικό παράγοντα και χωρίς να χρειάζομαι τίποτα πέρα από τη συνείδησή μου και την επίγνωσή μου, μέσα σε ελάχιστα λεπτά μου έφτιαξα τη διάθεση! Αν δεν με πιστεύεις δοκίμασέ το!
Υ.Γ. Θα με πιστέψεις αν σου πω ότι γράφοντας αυτό το άρθρο έπιασα τον εαυτό μου να κατσουφιάζει τουλάχιστον έξι φορές; Κάθε φορά όμως που συνειδητοποιώ ότι αφήνω τον αυτόματο πιλότο να καθοδηγεί την έκφρασή μου, έχω την δύναμη της επιλογής. Και κάθε φορά επιλέγω το χαμόγελο αντί του αυτόματου κατσουφιασμένου πιλότου!
Θέμα συνήθειας είναι όλα...! Είχα διαβάσει πριν χρόνια ότι το μυαλό μπορεί να εκπαιδευτεί με τον καιρό ώστε να σκέφτεται διαφορετικά (στην συγκεκριμένη περίπτωση πιο αισιόδοξα)! Όλα στο χέρι μας είναι... και στο μυαλό μας! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο! Ναι, σίγουρα είναι στο χέρι μας, χωρίς απαραίτητα να είναι εύκολο Όμως, όπως όλα αυτά που αξίζουν, έτσι και το να αλλάξουμε την αντίληψη μας θέλει υπομονή και χρόνο αλλά σίγουρα αξίζει την προσπάθεια !!
Διαγραφή