Δεν θα ήταν καταπληκτικό αν η ιστορία μου πήγαινε κάπως έτσι;
"Είχα ήδη παρατήσει την σχολή μου δύο φορές, δύο διαφορετικές χρονιές… Τίποτα δεν προμηνυούσε για κάτι διαφορετικό την τρίτη φορά. Κι όμως, όταν οι γονείς μου φόρτωσαν και τις τελευταίες κούτες τους και μπήκαν στο καράβι, μπήκα στο ταλαιπωρημένο αλλά αγαπημένο μου Corolla και πήρα το δρόμο για το Ρέθυμνο."
"Ήταν λες και κάτι άλλαξε στην ατμόσφαιρα. Μια αίσθηση αποφασιστικότητας με διαπέρασε και ήξερα ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω. Αυτή τη φορά δεν θα λυγίσω από την πίεση του άγχους και των φωνακλάδικων συναισθημάτων μου. Ήταν εκείνη τη στιγμή που η ζωή μου άλλαξε."
Αν όντως αυτή ήταν η ιστορία μου, θα μπορούσα να την παραλληλίσω με πολλά από τα βιβλία αυτοβελτίωσης που έχω διαβάσει – ή τα podcast που έχω ακούσει (πάνε οι μέρες που προτιμώ να διαβάζω μέχρι πρωίας αντί να κοιμηθώ).
Btw, έχεις ακούσει το podcast μου για τους στόχους; Check it out!
Αν έχεις διαβάσει έστω και ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης, ίσως θυμάσαι το σημείο εκείνο όπου η συγγραφέας αφηγείται πώς ένα βράδυ – ή ένα πρωί ή ένα απόγευμα – κάτι μέσα της άλλαξε και ήξερε ότι πρέπει να αλλάξει τη ζωή της.
Ένα ατύχημα ή ένας τραυματισμός, ένα βλέμμα στον καθρέφτη μέσα στο χειρότερο μεθύσι της ιστορίας, ο θάνατος ενός αγαπημένου που συντάραξε το σύμπαν...
Πολλές φορές τέτοιου είδους βιβλία ξεκινάνε μ’ αυτόν τον τρόπο. Και το βρίσκω άκρως ενδιαφέρον.
Πολλές φορές το βρίσκω εμψυχωτικό: νιώθω η ιστορία να μου δίνει θάρρος, έμπνευση και δύναμη για να ξεκινήσω ή να συνεχίσω κι εγώ τη δική μου προσπάθεια ώστε να φέρω κάποια αλλαγή στη ζωή μου.
Κάτι όμως δεν κολλάει. 🤨
Είναι πολύ λίγα τα βιβλία που αντικατοπτρίζουν την πραγματική ιστοριογραμμή κι όχι την παραμυθένια.
Γιατί, κατά τη γνώμη μου, είναι εντελώς παραμυθένιο το "είχα την επιφοίτηση, αποφάσισα ποιος είναι ο στόχος μου κι από τοτε τα έδωσα όλα μέχρι που τον πέτυχα".
Η δικιά μου εμπειρία είναι λίίίγο διαφορετική!
Ναι, είχα την επιφοίτηση, αποφάσισα ποιος είναι ο στόχος μου – μετά από ένα ανελέητο δίωρο journaling session που επανεφερε την τενοντίτιδα που τόσο πολύ προσπάθησα να διώξω – και τα έδωσα όλα για να τον πετύχω.
Εμ, ναι, αλλά σε δύο βδομάδες που ο ενθουσιασμός του καινούριου και της τρομερής μου απόφασης ξεθώριασαν, έχασα κάπως την αποφασιστικότητά μου και την πεποίθησή μου ότι μπορώ να τα καταφέρω…
- Μήπως τα σκέφτηκα όλα πολύ ροζ; 😦
- Μήπως ξέχασα τις συνθήκες που με περιβάλλουν; 🙁
Εξάλλου εγώ δεν μένω στην Νέα Υόρκη ή στο Τέξας ή κάπου στη μαγευτική Ισπανία.
- Μήπως δεν ήταν πίστη στις δυνάμεις μου αλλά απατηλή παρόρμηση αυτό που με ώθησε να πάρω το στόχο μου στο κατόπι; 🥺
Λίγες μέρες αργότερα... λίγες συζητήσεις με τους έμπιστους συμβούλους μου αργότερα... και αφού έχω σκορπίσει κατεψυγμένο αρακά σε όλο το σπίτι – βλέπε τενοντίτιδα – ξαναβρίσκω λίγη από τη χαμένη μου ελπίδα, πίστη και αποφασιστικότητα και βάζω πάλι μπρος για τον Στόχο.
Λέω κι ένα "κάλιο αργά παρά αργότερα" κι είναι σαν να μην συνέβη τίποτα.
Ο Στόχος με περιμένει. 🙏
✔️ Το μονοπάτι που πρέπει να βαδίσω φαίνεται ξεκάθαρο στον ορίζοντα.
✔️ Πετάω πέρα το πάπλωμα και σηκώνομαι.
✔️ Ο αγώνας για το στόχο μου μου δίνει θάρρος και δύναμη.
✔️ Αντί για κούραση, νιώθω ευεξία και ευχαρίστηση στο τέλος κάθε μέρας και το χαμόγελο δεν σβήνει από τα χείλη μου.
...Μέχρι τον επόμενο μήνα – κάποιες φορές βδομάδα, αλλά μην το πεις παραέξω. Και πάει λέγοντας...
Ελπίζω να ταυτίζεσαι περισσότερο με την ιστορία που το παίρνει σερί από τη στιγμή της επιφοίτησης μέχρι την επίτευξη του στόχου, αλλά σε περίπτωση που οι προσπάθειές σου έχουν πιο πολλά κοινά με τις δικές μου, ήθελα απλά να σε καθησυχάσω.
Ίσως αν έγραφαν όλες τις λιγοψυχίες τους οι συγγραφείς, να μην τους έφτανε ένας τόμος. Άσε που μπορεί να μη μας τραβούσε το ενδιαφέρον μια ιστορία με τόσα σκαμπανεβάσματα. Τέτοια έχουμε μπόλικα κι εμείς.
Ναι, εκείνο το απόγευμα που πήρα το δρόμο για το Ρέθυμνο ήταν σημείο καμπής στην ιστορία μου. Αν και το βράδυ εκείνο δεν κοιμήθηκα στο Ρέθυμνο.😯
Ο δρόμος με έβγαλε στο χωριό μου, δύο ώρες οδήγησης πιο μακριά, γιατί δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω την πραγματικότητά μου.
Μετά από ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο παροτρύνσεις και χορτοπιτάκια, ήμουν έτοιμη.
Όχι για να τελειώσω τη σχολή, αλλά για να περάσω τις επόμενες βδομάδες, μέχρι αναπόφευκτα να επιστρέψω και πάλι στο χωριό, όπου έβρισκα καταφύγιο στις γνώριμες αγκαλιές και συνομιλίες και στα φρέσκα χορτοπιτάκια της γιαγιάς.
Στο τέλος ναι, πήρα το πτυχίο μου! 👏👏👏
Εφτά χρόνια μετά την εισαγωγή μου στη σχολή, αποφοίτησα με ένα τεράστιο χαμόγελο, μια αίσθηση υψηλής ικανοποίησης και χτένισμα κομμωτηρίου. Το ζητούσε η περίσταση. 🎓
Από τότε έχουν υπάρξει αρκετά σημεία καμπής στη ζωή μου.
Άλλα μεγάλα, όπως αυτό που με έφερε στην Αγγλία, κι άλλα μικρότερα.
Κανένα όμως δεν δημιούργησε μια ευθεία γραμμή από τη στιγμή της απόφασης μέχρι την κατάκτηση.
Παρόλο που καμία προσπάθεια δεν πάει χαμένη, παρόλο που η πρόοδος είναι εμφανής όταν κοιτάζω πίσω στα χρόνια που πέρασαν, πιο πολύ μοιάζουν με διακεκομμένες γραμμές.
Ή σαν το μηχάνημα που καταγράφει τους σεισμούς, μπορεί η βελόνα να είναι σταθερή για λίγο – ή για πιο πολύ άλλες φορές – αλλά πάντα μα πάντα, αργά ή γρήγορα, αρχίζει να κουνιέται λες και χορεύει ξέφρενα.
Θεωρώ τον εαυτό μου έξυπνο άνθρωπο. Και παρόλο που έχω ζήσει τόσες φορές αυτές τις διακεκομμένες γραμμές, παρόλο που λέω στον εαυτό μου "Έτσι είναι και το ξέρεις, οι ανηφόρες σε περιμένουν αλλά μετά έρχονται οι κατηφόρες", πάλι πιάνω τον εαυτό μου ξαφνιασμένο και λαχανιασμένο στις αρχές κάθε ανηφόρας.
Πολλές φορές, είμαι έτοιμη να τα παρατήσω και να στήσω τη σκηνή μου εκεί, στους πρόποδες. 😞
Κι είναι σαν να περνάω τα πολλαπλά στάδια του θρήνου ξανά και ξανά.
Πρώτα θυμός: "Γιατί σε μένα και γιατί πάλι; Πριν ένα μήνα πάλι τα ίδια δεν λέγαμε;"
Μετά έρχεται το παζάρεμα και οι ανταλλαγές: "Το journaling εντάξει, αλλά το meditation ξέχνα το. Και Τα Φιλαράκια είναι στα Αγαπημένα, μόλις βάλεις κάτω το στιλό, σου επιτρέπω να το λιώσεις."
Και μετά από μία περίοδο ημι-απελπισίας, επιτέλους αποδέχομαι ότι αυτή είναι η φύση του ταξιδιού μου.
Να ξεκινάω και να σταματάω.
💡 Θα μπορούσα να το εκλάβω ως ξεκούραση, αντί για τέλος της προόδου, λέει η αισιόδοξη Ερωφίλη σήμερα.
Και καλύτερα να μην σου πω τι θέλει να της απαντήσει η ημι-απελπισμένη Ερωφίλη του χτες.
Σήμερα νιώθω αισιόδοξη.
Μπορεί να μην έχω την αποστομωτική αυτοπεποίθηση που είχα σε άλλες φάσεις της πορείας, αλλά αποδέχομαι ότι ακόμα κι αυτό είναι μέρος του ταξιδιού.
Αποδέχομαι το σήμερα.
Ελπίζω ότι αύριο θα περάσω και πάλι στη δράση.
Αν είσαι στο mood για Χριστούγεννα, σου προτείνω να διαβάσεις:
🎄
Τα Χριστούγεννα των bloggers
5+1 Ιστορίες Χριστουγέννων
