Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Αυτό είναι το πραγματικό γράμμα που έστειλα στον Άη Βασίλη φέτος. Δεν στέλνω κάθε χρόνο, αλλά έτυχε να βρεθώ σε μια πολύ όμορφη καφετέρια στο Ρέθυμνο με ειδικό γραμματοκιβώτιο για τον Άγιο Βασίλη και δεν μπόρεσα να αντισταθώ!

Το γραφείο του Άη Βασίλη στο Barrio, Ρέθυμνο

Αγαπημένε Άγιε Βασίλη,
φέτος θέλω να μου φέρεις ένα τσουβάλι συναισθήματα! Ξέρω ότι πιθανόν να έρθουν έτσι κι αλλιώς αλλά μήπως αν μου τα φέρεις εσύ, μπορείς να μου δείξεις και τον τρόπο να τα αισθάνομαι σωστά;
Θέλω αγάπη, ευγνωμοσύνη, χαρά, ενθουσιασμό, ανυπομονησία… Ξέρω ότι θα έχω απογοήτευση, θλίψη, θυμό, βαρεμάρα και άλλα πολλά.
Θέλω συντροφιά, φιλία, κατανόηση, ξέρω ότι θα έχω και μοναξιά πολλές φορές…
Σε παρακαλώ, Άγιε μου Βασίλη, να μου μάθεις τον τρόπο να αισθάνομαι όλα μου τα συναισθήματα! Να τα αισθάνομαι στο 100% ή τουλάχιστον από 85% και πάνω. Γιατί ξέρω ότι αν αποφεύγω και δε νιώθω τα αρνητικά συναισθήματα θα ξεχάσω και πώς να νιώθω τα θετικά.
Λοιπόν, για ανακεφαλαίωση, θέλω να μου φέρεις χαρά, έρωτα, αγάπη, φιλία, ανυπομονησία και ενθουσιασμό και να με βοηθήσεις για να τα νιώθω σωστά και να παίρνω όλα όσα έχουν να μου προσφέρουν!
Με αγάπη και ανυπομονησία,
Ερωφίλη
Υ.Γ. Να φροντίζεις τους ταράνδους και να ξεκουραστείτε πριν ξεκινήσετε!!


Δεν ξέρω πώς σου φαίνεται εσένα αυτό το γράμμα, αγαπητέ αναγνώστη,  (βαρετό, δήθεν, corny, είναι λίγα μόνο από τα επίθετα που μου περνάνε από το μυαλό αυτή τη στιγμή) αλλά όταν το έγραφα πριν δυο βδομάδες και κάτι ένιωθα καταπληκτικά! Ένιωθα λες και ανακάλυψα κάτι πολύ τρομερό, λες και είχα μια στιγμή απίστευτης διαύγειας. Ήμουν σίγουρη ότι είναι αυτό που πραγματικά θέλω να μου φέρει η Άη Βασίλης για τη νέα χρονιά!

Το έκοψα όπως-όπως από το σημειωματάριό μου – το ίδιο σημειωματάριο όπου πρωτο-έγραψα την έμμετρη απόδοση του Funeral Blues – το δίπλωσα στα δύο, πήρα και δυο φωτογραφίες στα γρήγορα και μετά το έριξα στο ειδικό γραμματοκιβώτιο του Άη Βασίλη. Και όπως γίνεται με πολλά πράγματα τώρα τελευταία (οι φίλοι μου έχουν αρχίσει να ανησυχούν για μένα...) το έβγαλα εντελώς από τη μνήμη μου.

Το γράμμα γράφτηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2019. Fast forward στις 20 Δεκεμβρίου, οι διακοπές μου στην Ελλάδα έχουν τελειώσει, έχω επιστρέψει με μεγάλη μου χαρά στο σπίτι μου στην Αγγλία και στον σύντροφό μου, έχω ακόμα άδεια οπότε απολαμβάνω στιγμές, ή καλύτερα ώρες ατέλειωτες, χαλάρωσης, ξενοιασιάς κλπ, κλπ, και ξαφνικά δεν νιώθω πολύ καλά. Δεν απολαμβάνω πλέον τη χαλάρωση, η ξενοιασιά μου έφυγε με ελαφρά πηδηματάκια και ολόκληρο Netflix δεν μπορεί να ικανοποιήσει την δίψα μου για κάτι ψυχαγωγικό και ενδιαφέρον, διδακτικό, με χιούμορ αλλά και κοινωνικά μηνύματα – ζητάω πολλά;;

Εντάξει, λέω, δεν πειράζει, δεν γίνεται να είμαι συνέχεια χαρούμενη, πέρασα τόσο όμορφα στην Ελλάδα σχεδόν ένα μήνα, μπορεί να χρειάζομαι λίγο χρόνο να επανέλθω, να κάνω reset από το mode των διακοπών. Έρχεται η 21η του μήνα, είμαι χάλια, δεν θέλω να κάνω τίποτα και το χαζο-Netflix λες κι έχει στερέψει, όλο τα ίδια και τα ίδια μου δείχνει κι εγώ νιώθω άσχημα που το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κάθομαι στον καναπέ και να βλέπω τηλεόραση ενώ θα μπορούσα να πάω βόλτα με τις φίλες μου, να γράψω κάτι, να βγω για ένα περπάτημα και να δω τα στολισμένα σπίτια. Το βράδυ νιώθω ακόμα χειρότερα. Ο Λουκ με ρωτάει τι συμβαίνει, τι έχω κι εγώ του λέω «δεν ξέρω, απλά δεν είμαι καλά».

Ξαφνικά θυμάμαι «ρε, έχω περίοδο, εντάξει, όλα οκ, θα περάσει αυτή η μιζέρια σε μερικές μέρες, υπομονή». Κάνω υπομονή αλλά νιώθω χάλια και νιώθω ακόμα πιο χάλια που εδώ και τόσα χρόνια πρέπει κάθε μήνα να υποφέρω, είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά, είτε και τα δύο μαζί –απίστευτη προσφορά, μόνο για γυναίκες/υποψήφιες μαμάδες/διαιωνιστές του γένους – και η μελαγχολία ανακατεύεται με μικρές δόσεις απελπισίας και αρχίζει να θυμίζει κατάθλιψη.

Περνάει μια μέρα, περνάνε δύο, την Κυριακή νιώθω καλούτσικα, πάω για καφέ με μια φίλη, κάνω λίγο journaling και παίρνω τα πάνω μου, πάω γυμναστήριο. «Εντάξει, σκέφτομαι, το ξεπερνάω σιγά σιγά. Όλα καλά θα πάνε.» Γυρίζω σπίτι, καθαρίζω το σπίτι, απολαμβάνω να βλέπω καθαρό σπίτι, νιώθω ικανοποίηση και χαρά. Το βράδυ, από το πουθενά, πάλι νιώθω χάλια χωρίς λόγο και αιτία. «Τι έχεις; Έκανα κάτι;» να με ρωτάει ο Λουκ, «Δεν ξέρω, όχι, δεν ξέρω τι μου φταίει», να απαντάω εγώ και να με πιάνουν κλάματα.

Και μετά θυμάμαι. Θυμάμαι το γράμμα στον Άγιο Βασίλη, θυμάμαι το γράμμα στο οποίο ξεκάθαρα ζητάω από τον Άη Βασίλη να μου φέρει όχι ένα, όχι δύο, αλλά ένα τσουβάλι ολόκληρο συναισθήματα! Και πριν με μουτζώσω – και για να μη χρειαστεί να με μουτζώσω – προσπαθώ να δω τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. «Μήπως αυτό ακριβώς δεν είναι που ζήτησα από τον Άη Βασίλη; Αφού του είπα να με μάθει πώς να νιώθω τα συναισθήματά μου, ορίστε ένα συναίσθημα, μάθε πώς να το νιώθεις. Μα καλά, τι σκεφτόμουν; Γιατί δεν ζήτησα ένα καινούριο λάπτοπ, να βρω το σπίτι των ονείρων μου μέσα στο 2020 ή έστω, αγάπη και ειρήνη για όλο τον κόσμο; Έπρεπε ντε και καλά να κάνω την έξυπνη;»

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα ξημερώνει Δευτέρα. Θέλω να πάω για χριστουγεννιάτικα ψώνια και κανονίζω να πάω γυμναστήριο με μια φίλη μου προς το βράδυ. Προσπαθώ να θυμηθώ ότι έχω άδεια, έχουν επίσημα ξεκινήσει οι διακοπές των Χριστουγέννων και δεν χρειάζεται να νιώθω άγχος ή πίεση. Τα ψώνια που θέλω να κάνω είναι δώρα για ανθρώπους που αγαπάω, δεν υπάρχει λόγος να είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου «Είπες θα πας να βρεις δώρα το πρωί, έχει πάει δώδεκα, τι αίσχη είναι αυτά;;!». Το παίρνω χαλαρά, απολαμβάνω τη μέρα μου με τον Λουκ, πάμε μαζί για τα ψώνια, βρίσκουμε ωραία πράγματα, γυρίζουμε σπίτι, τρώμε. Εντωμεταξύ, μιλάω με τη φίλη μου για να κανονίσουμε συγκεκριμένη ώρα συνάντησης.

Και αφού περπατούσαμε δυο ώρες στην πόλη από μαγαζί σε μαγαζί για τα χριστουγεννιάτικα δώρα (αν ψάχνεις δώρο για το 2020 βρες εδώ το monthly planner Ημερολόγιο 2020 σε πολύ προσιτή τιμή), κι αφού έχω χρόνο μέχρι το γυμναστήριο κάθομαι στον καναπέ και βάζω Netflix. Και να την πάλι η κατήφεια, η μιζέρια, η θλίψη και το αδικαιολόγητο κλάμα. (Καθώς γράφω, συνειδητοποιώ ότι το Netflix είναι παρόν σε όλες αυτές τις σκηνές θλίψης κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να λάβω σοβαρά υπόψιν καθώς αποχαιρετώ το 2019 και ετοιμάζομαι να υποδεχτώ το 2020).

Παρόλο που θέλω να πω στη φίλη μου ότι δεν είμαι καλά κι αν γίνεται να το αφήσουμε για μια άλλη μέρα, ξέρω πολύ καλά ότι αν μείνω στο σπίτι απλά θα συνεχίσω να κλαίω χωρίς λόγο, τα αισθήματα απελπισίας θα μεγαλώσουν, το ίδιο και η επιθυμία μου να πνίξω τη θλίψη μου με γλυκά και σοκολάτες. Οπότε πλένω το πρόσωπό μου και πάω να συναντήσω τη φίλη μου στο γυμναστήριο, κι ας είναι τα μάτια μου ήδη κόκκινα και πρησμένα, κι ας μην ξέρω αν θα μπορέσω να ηρεμήσω ή αν θα αρχίσω να κλαίω σε δημόσιους χώρους.

Τελικά, δεν κλαίω σε δημόσιους χώρους. Χαίρομαι που συνάντησα τη φίλη μου και κάναμε μαζί (λίγη χαλαρή) γυμναστική. Γυρίζω σπίτι με καλύτερη διάθεση από πριν αλλά ακόμα κρέμεται αυτή η στεναχώρια πάνω από το κεφάλι μου. Τώρα έχω και έντονο εκνευρισμό για κάποιο λόγο. Ίσως ο Άγιος Βασίλης νομίζει ότι έμαθα να νιώθω τη θλίψη μου και θέλει να με περάσει κιόλας στο επόμενο συναίσθημα.

Συνειδητοποιώ ότι ίσως το γράμμα να ήταν τελικά καλή ιδέα. Αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, κάθε φορά που έχω κάποιο έντονο συναίσθημα και δεν ξέρω πώς να το χειριστώ να θυμάμαι το γράμμα που έστειλα εγώ η ίδια στον Άγιο Βασίλη και του ζητούσα τα συναισθήματα με το τσουβάλι και να κάνω μια παραπάνω προσπάθεια ώστε να μην με πάρει από κάτω.

Θέλω όμως να μιλήσω γενικά για τα συναισθήματα των Χριστουγέννων. Για την ανυπομονησία να ξεκινήσουν οι διακοπές, για το άγχος να προλάβουμε τις δουλειές και τα ψώνια, για την αγωνία μας να πάνε όλα καλά στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Αφήνουμε καθόλου χώρο για την αγάπη, τη γαλήνη κι όλα αυτά που είναι συνδεδεμένα με το πνεύμα των γιορτών;

Θέλω να μιλήσω για τους ανθρώπους εκείνους που είναι επιρρεπείς στην κατάθλιψη όπως εγώ και κάποιες φορές πέφτουν ανεξήγητα και χάνουν την ευκαιρία να περάσουν καλά με τους φίλους, την οικογένεια και τους αγαπημένους τους, παρόλο που τα Χριστούγεννα και οι γιορτές είναι "the most wonderful time of the year".

Θέλω να μιλήσω για τους ανθρώπους που έχουν κατάθλιψη και αδιαφορούν για το αν έρχονται Χριστούγεννα ή όχι, γιατί γι’ αυτούς δεν αλλάζει κάτι.

Θέλω να μιλήσω για εκείνους τους ανθρώπους που η τύχη τα έφερε έτσι ώστε αυτές τις γιορτινές μέρες δεν έχουν σπίτι να στολίσουν και να ζεσταθούν με την οικογένειά τους.

Θέλω να μιλήσω για τους ανθρώπους που αγχώνονται υπερβολικά, για εκείνους που οι γιορτές είναι το χειρότερό τους επειδή δεν αντέχουν το συνωστισμό και τον πολύ κόσμο.

Θέλω να μιλήσω για όλους τους ανθρώπους που ίσως δυσκολεύονται αυτά τα Χριστούγεννα αλλά δεν ξέρω τι μπορώ να πω.

Να ευχηθώ αγάπη και ειρήνη; Το εύχομαι ολόψυχα! Να πω «μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να νιώθαμε μόνο χαρά»; Δεν νομίζω ότι η ευχή μου θα πιάσει.

Γι’ αυτό γυρίζω πίσω στο γράμμα και σκέφτομαι ότι, ίσως, αν ο Άγιος Βασίλης καταφέρει να μας μάθει πώς να νιώθουμε σωστά τα συναισθήματά μας (να τα νιώθουμε, όχι να αντιδράμε σε αυτά) ίσως να μην πειράζει που έχουμε θλίψη, άγχος, θυμό, απόγνωση. Ίσως να είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού, θα τα νιώσουμε, θα πάρουμε ό,τι έχουν να μας προσφέρουν ή να μας διδάξουν και μετά θα νιώσουμε άλλα συναισθήματα, χαρά, ενθουσιασμό, και θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Μέχρι τότε ας δείξουμε όλοι μας ένα τσακ παραπάνω κατανόηση στους αγαπημένους μας, στους φίλους και γνωστούς μας ή ακόμα και στους αγνώστους που βλέπουμε ότι αντιμετωπίζουν κάτι δύσκολο αυτές τις γιορτές.

Και σε σένα ειδικά, που διάβασες αυτήν την αναρτηση ή έτυχε να βρεθείς τυχαία σε αυτό το blog, εύχομαι καλές γιορτές και καλά Χριστούγεννα!

Εσύ τι ζήτησες από τον Άγιο Βασίλη;