Άπειρες φορές μπαίνουμε σε ένα νοητικό λαβύρινθο ο οποίος μας εγκλωβίζει και πάντα το στόρι ξεκινάει από μια πολύ απλή, φαινομενικά αθώα λέξη: «γιατί;».
Για να το δούμε αυτό πρακτικά σε ένα παράδειγμα: Έστω ότι τα είχες με κάποιον, ας τον πούμε Τάκη, και προσφάτως χωρίσατε. Ή μάλλον, σε χώρισε. Προφανώς, αυτό είναι κάτι δυσάρεστο και σίγουρα θα νιώθεις άσχημα και δεν θα το ξεπεράσεις μέσα σε μια βδομάδα. Ωστόσο, το να αντιμετωπίσεις την κατάσταση ρωτώντας ξανά και ξανά, σχεδόν εμμονικά «Γιατί; Γιατί να με χωρίσει εμένα ο Τάκης μου; Γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;» δεν θα αλλάξει τα δεδομένα. Ο Τάκης κι εσύ θα είστε ακόμα χωρισμένοι είτε βρεις είτε δεν βρεις το γιατί.
Το να αποδεχτείς την πραγματικότητα δεν σημαίνει μοιρολατρία ούτε παραίτηση. Το να αποδεχτείς την πραγματικότητα είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνεις αν ΔΕΝ θέλεις να οδηγηθείς στην μοιρολατρία και την παραίτηση.
Με το να αποδεχτείς την πραγματικότητα όπως είναι, όσο δυσάρεστο ή επώδυνο κι αν είναι, είσαι σε θέση να κάνεις το επόμενο βήμα: να απαντήσεις. Πρέπει να απαντήσεις στην πραγματικότητα, σε ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για τη ζωή σου. Όχι με την έννοια ότι είσαι υπεύθυνος ή μπορείς να ελέγξεις τις πράξεις των άλλων, αλλά με την έννοια ότι έχεις την ικανότητα και την ευθύνη να απαντήσεις σε αυτά που σου συμβαίνουν, είτε πρόκειται για πράξεις κάποιου προσώπου ή για πράγματα που φέρνει η ζωή στον δρόμο σου.
Πίσω στον Τάκη, ίσως το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να αποδεχτείς την κατάσταση. Ο Τάκης σε χώρισε, δεν είστε πια μαζί. Αν αποδεχτείς την πραγματικότητα όπως είναι, τότε μπορείς να σκεφτείς πώς θέλεις να προχωρήσεις παρακάτω.
Διάβασε εδώ πώς να μην αφήνεις τη γνώμη των άλλων να καθορίσει τη ζωή σου.
Ένας από τους λόγους που μου άρεσε το βιβλίο του Mark Manson "The subtle art of not giving a f*ck" είναι ότι με εισήγαγε σε αυτή την ιδέα, ότι δηλαδή αν θέλουμε η ζωή μας να είναι καλύτερη πρέπει να πάρουμε την ευθύνη όσων μας συμβαίνουν, είτε ήμασταν οι ίδιοι υπαίτιοι είτε απλά συνέβησαν για αδιευκρίνιστους λόγους.
Θέλεις να κλειστείς στο σπίτι για ένα μήνα και να μην δεις άνθρωπο επειδή χώρισες; Είναι επιλογή σου. Θέλεις να βρεις στήριγμα στους φίλους και την οικογένειά σου για να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα; Είναι επιλογή σου. Θέλεις να βγεις και να βρεις έναν καινούριο φίλο, τον Μάκη, τον Σάκη, τον Λάκη; Είναι επιλογή σου. Το γεγονός είναι ότι δεν μπορούσες να ελέγξεις τον Τάκη και τις αποφάσεις του, αλλά αυτό που μπορείς να ελέγξεις είναι πώς θα φερθείς εσύ μπροστά σε αυτή την κατάσταση. Πώς θα απαντήσεις εσύ σε μια κατάσταση που δεν μπορείς να αλλάξεις, εκεί έγκειται η ευθύνη σου.
Έστω ότι Α είναι ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει κάτι, το περίφημο «γιατί» που όλοι θέλουμε να μάθουμε. Ή για να είμαστε πιο ρεαλιστικοί, έστω ότι Α+Β+Γ+Δ+Ε+Ζ είναι οι λόγοι που οδηγούν σε κάτι, γιατί η ζωή είναι πολύπλοκη!
Έστω ότι Χ είναι το «κάτι», αυτό το κάτι που θέλεις (♫) ή δεν θέλεις.
Και έστω ότι Ψ είναι η απάντησή σου, το πώς θα φερθείς εσύ, πώς θα δράσεις μπροστά σε αυτό το κάτι.
Το μόνο το οποίο μπορείς να ελέγξεις (σε αυτή την αμφιβόλου ποιότητας εξίσωση, αφού τα μαθηματικά δεν είναι το δυνατό μου σημείο) είναι το Ψ, είτε σου αρέσει είτε όχι. Κι αυτό γιατί το Α και τα συνακόλουθά του είναι στο παρελθόν, όπως και το Χ. Έχουν συμβεί ήδη. Εκτός κι αν ανακάλυψες μηχανή του χρόνου το παρελθόν είναι έξω από τη σφαίρα της επιρροής σου (που και το time travel σίγουρα έχει απρόβλεπτες συνέπειες, δεν θα είναι τόσο απλό να πας πίσω στο χρόνο και να αλλάξεις τα πράγματα, να τα κάνεις όλα έτσι όπως θέλεις, έχω δει πολλά science fiction εγώ και ξέρω😛). Το μόνο που μπορείς να ελέγξεις και επομένως το μόνο στο οποίο θα έπρεπε να αφιερώνεις το χρόνο, την ενέργεια και τις προσπάθειές σου είναι η απάντησή σου.
Το πώς θα απαντήσεις εσύ σε αυτά που σου συμβαίνουν είναι που θα καθορίσει τη ζωή σου, κι όχι αυτά που σου συμβαίνουν από μόνα τους. Γι' αυτό πολλές φορές βλέπουμε ανθρώπους που ενώ αντιμετωπίζουν την ίδια ακριβώς κατάσταση, μοιάζουν να έχουν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Ο λόγος είναι ότι δεν απαντάμε όλοι το ίδιο σε αυτά που μας συμβαίνουν.
Όπως λέει ο Charles R. Swindoll: «Η ζωή είναι 10% τι σου συμβαίνει και 90% πώς αντιδράς σε αυτό».
Αποδέξου, λοιπόν, αυτό το 10% όπως είναι, ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις στη ζωή σου και να περάσεις στο υπόλοιπο 90% με τον τρόπο που εσύ θα διαλέξεις.
«Γιατί σε μένα;»
Θα στο πω κι ας μην είσαι έτοιμη να το ακούσεις: ακόμα κι αν βρεις τον λόγο για τον οποίο έγινε κάτι, το κάτι θα παραμείνει να υπάρχει ακριβώς όπως υπήρχε πριν μάθεις το «γιατί». Το αν γνωρίζουμε ή όχι τους λόγους που οδήγησαν σε κάτι αφότου αυτό το κάτι έχει συμβεί, δεν επηρεάζουν το αποτέλεσμα. Η γνώση του «γιατί» δεν μας ωφελεί. Οπότε, γεννιέται η ερώτηση: Γιατί επιμένουμε να μάθουμε το «γιατί» συνέβη κάτι; Γιατί είναι αυτή η πρώτη μας σκέψη μόλις συμβεί κάτι δυσάρεστο; Λες κι έχουμε μια ανεξήγητη εμμονή με το «γιατί», η οποία δεν είναι απλά ανεξήγητη αλλά και μάταιη.Για να το δούμε αυτό πρακτικά σε ένα παράδειγμα: Έστω ότι τα είχες με κάποιον, ας τον πούμε Τάκη, και προσφάτως χωρίσατε. Ή μάλλον, σε χώρισε. Προφανώς, αυτό είναι κάτι δυσάρεστο και σίγουρα θα νιώθεις άσχημα και δεν θα το ξεπεράσεις μέσα σε μια βδομάδα. Ωστόσο, το να αντιμετωπίσεις την κατάσταση ρωτώντας ξανά και ξανά, σχεδόν εμμονικά «Γιατί; Γιατί να με χωρίσει εμένα ο Τάκης μου; Γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;» δεν θα αλλάξει τα δεδομένα. Ο Τάκης κι εσύ θα είστε ακόμα χωρισμένοι είτε βρεις είτε δεν βρεις το γιατί.
Το να αποδεχτείς την πραγματικότητα δεν σημαίνει μοιρολατρία ούτε παραίτηση. Το να αποδεχτείς την πραγματικότητα είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνεις αν ΔΕΝ θέλεις να οδηγηθείς στην μοιρολατρία και την παραίτηση.
Με το να αποδεχτείς την πραγματικότητα όπως είναι, όσο δυσάρεστο ή επώδυνο κι αν είναι, είσαι σε θέση να κάνεις το επόμενο βήμα: να απαντήσεις. Πρέπει να απαντήσεις στην πραγματικότητα, σε ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για τη ζωή σου. Όχι με την έννοια ότι είσαι υπεύθυνος ή μπορείς να ελέγξεις τις πράξεις των άλλων, αλλά με την έννοια ότι έχεις την ικανότητα και την ευθύνη να απαντήσεις σε αυτά που σου συμβαίνουν, είτε πρόκειται για πράξεις κάποιου προσώπου ή για πράγματα που φέρνει η ζωή στον δρόμο σου.
Πίσω στον Τάκη, ίσως το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να αποδεχτείς την κατάσταση. Ο Τάκης σε χώρισε, δεν είστε πια μαζί. Αν αποδεχτείς την πραγματικότητα όπως είναι, τότε μπορείς να σκεφτείς πώς θέλεις να προχωρήσεις παρακάτω.
Διάβασε εδώ πώς να μην αφήνεις τη γνώμη των άλλων να καθορίσει τη ζωή σου.
Θα αποδεχτείς την ευθύνη της ζωής σου;
Στα αγγλικά η λέξη για την ευθύνη ή υπευθυνότητα είναι responsibility. Δηλαδή, response + ability. Δηλαδή, η ικανότητα να απαντήσεις. Αυτό ακριβώς σημαίνει το «είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου». Σημαίνει ότι επιλέγω πώς να απαντήσω σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Εννοείται ότι είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις μου και τη συμπεριφορά μου, αφού είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω. Για τα υπόλοιπα όμως, για εκείνα που δεν μπορείς να ελέγξεις, πάλι εσύ είσαι υπεύθυνος. Είσαι υπεύθυνος γιατί έχεις την ευθύνη να απαντήσεις σε αυτά, με τον τρόπο που εσύ θα διαλέξεις.Ένας από τους λόγους που μου άρεσε το βιβλίο του Mark Manson "The subtle art of not giving a f*ck" είναι ότι με εισήγαγε σε αυτή την ιδέα, ότι δηλαδή αν θέλουμε η ζωή μας να είναι καλύτερη πρέπει να πάρουμε την ευθύνη όσων μας συμβαίνουν, είτε ήμασταν οι ίδιοι υπαίτιοι είτε απλά συνέβησαν για αδιευκρίνιστους λόγους.
Θέλεις να κλειστείς στο σπίτι για ένα μήνα και να μην δεις άνθρωπο επειδή χώρισες; Είναι επιλογή σου. Θέλεις να βρεις στήριγμα στους φίλους και την οικογένειά σου για να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα; Είναι επιλογή σου. Θέλεις να βγεις και να βρεις έναν καινούριο φίλο, τον Μάκη, τον Σάκη, τον Λάκη; Είναι επιλογή σου. Το γεγονός είναι ότι δεν μπορούσες να ελέγξεις τον Τάκη και τις αποφάσεις του, αλλά αυτό που μπορείς να ελέγξεις είναι πώς θα φερθείς εσύ μπροστά σε αυτή την κατάσταση. Πώς θα απαντήσεις εσύ σε μια κατάσταση που δεν μπορείς να αλλάξεις, εκεί έγκειται η ευθύνη σου.
Έστω ότι Α είναι ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει κάτι, το περίφημο «γιατί» που όλοι θέλουμε να μάθουμε. Ή για να είμαστε πιο ρεαλιστικοί, έστω ότι Α+Β+Γ+Δ+Ε+Ζ είναι οι λόγοι που οδηγούν σε κάτι, γιατί η ζωή είναι πολύπλοκη!
Έστω ότι Χ είναι το «κάτι», αυτό το κάτι που θέλεις (♫) ή δεν θέλεις.
Και έστω ότι Ψ είναι η απάντησή σου, το πώς θα φερθείς εσύ, πώς θα δράσεις μπροστά σε αυτό το κάτι.
Το μόνο το οποίο μπορείς να ελέγξεις (σε αυτή την αμφιβόλου ποιότητας εξίσωση, αφού τα μαθηματικά δεν είναι το δυνατό μου σημείο) είναι το Ψ, είτε σου αρέσει είτε όχι. Κι αυτό γιατί το Α και τα συνακόλουθά του είναι στο παρελθόν, όπως και το Χ. Έχουν συμβεί ήδη. Εκτός κι αν ανακάλυψες μηχανή του χρόνου το παρελθόν είναι έξω από τη σφαίρα της επιρροής σου (που και το time travel σίγουρα έχει απρόβλεπτες συνέπειες, δεν θα είναι τόσο απλό να πας πίσω στο χρόνο και να αλλάξεις τα πράγματα, να τα κάνεις όλα έτσι όπως θέλεις, έχω δει πολλά science fiction εγώ και ξέρω😛). Το μόνο που μπορείς να ελέγξεις και επομένως το μόνο στο οποίο θα έπρεπε να αφιερώνεις το χρόνο, την ενέργεια και τις προσπάθειές σου είναι η απάντησή σου.
Το πώς θα απαντήσεις εσύ σε αυτά που σου συμβαίνουν είναι που θα καθορίσει τη ζωή σου, κι όχι αυτά που σου συμβαίνουν από μόνα τους. Γι' αυτό πολλές φορές βλέπουμε ανθρώπους που ενώ αντιμετωπίζουν την ίδια ακριβώς κατάσταση, μοιάζουν να έχουν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Ο λόγος είναι ότι δεν απαντάμε όλοι το ίδιο σε αυτά που μας συμβαίνουν.
Όπως λέει ο Charles R. Swindoll: «Η ζωή είναι 10% τι σου συμβαίνει και 90% πώς αντιδράς σε αυτό».
Αποδέξου, λοιπόν, αυτό το 10% όπως είναι, ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις στη ζωή σου και να περάσεις στο υπόλοιπο 90% με τον τρόπο που εσύ θα διαλέξεις.