Η Αγγλία, το χιόνι και η γκαντεμιά μου

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, γνωστοί και άγνωστοι αναγνώστες μου, αγαπητά παιδιά…

Αναφέρω από Αγγλία! Έχουν περάσει έξι μήνες από τότε που ήρθα κι όλα πάνε βάσει σχεδίου. Βρήκα δουλειά, κράτησα τη δουλειά, δουλεύω ακόμα! Και κάποια πράγματα μπορεί να μην ήταν μέρος του σχεδίου, αλλά ήταν πολύ πολύ θετικά και  ευχάριστα, οπότε καλοδεχούμενα!

Μου πήρε πολύ χρόνο να συνηθίσω τον καιρό, ένα από τα πράγματα για τα οποία ανησυχούσα πριν μισέψω και έρθω εδώ στην ξενιτιά. 
Ήρθα Απρίλιο, που σημαίνει άνοιξη, και τέλος Απρίλη χιόνισε! Για λίγο, αλλά χιόνισε! Ήλιο μπορεί να μην έβλεπα για μέρες και από θερμοκρασία σχεδόν χειμώνας. Το καλοκαίρι πέρασε σαν άνοιξη, πάλι με ελάχιστη λιακάδα, με εξαίρεση τέσσερις μέρες που το θερμόμετρο έφτασε στους 27 βαθμούς υπό σκιά, το οποίο προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση και δυσανασχέτηση σχεδόν σε όλο τον πληθυσμό, εκτός από εμένα. Τις υπόλοιπες μέρες δεκαοχτώ με είκοσι βαθμούς και βροχή. Όχι πάντα βροχή, τον περισσότερο καιρό ψιχάλισμα, αλλά διαρκές ψιχάλισμα, μπορεί κι απ’ πρωί ως το βράδυ.  Κι αφού πήγα για διακοπές στην Κρήτη το Σεπτέμβρη και πήρα τη δόση καλοκαιριού και ζέστης που χρειαζόμουν, επέστρεψα έτοιμη (εδώ γελάμε!) να αντιμετωπίσω το χειμώνα. Εξοπλισμένη με παλτά, σκουφιά κασκόλ και γάντια, τα οποία σπάνια χρειάστηκα στην Ελλάδα, (αφού την περισσότερη ζωή μου την έζησα στην Κρήτη), προσεύχομαι να αρχίσει να ανεβαίνει η θερμοκρασία πριν αρχίσουν να πέφτουν τα δάχτυλά μου απ’ το κρύο!

Και ενώ λούζομαι όλο αυτό το κρύο, μέχρι και μείον έξι  μέρα μεσημέρι, χιόνι δεν έχω δει ούτε για δείγμα.  Γενικά με το χιόνι κάτι παίζει, κι όπου είμαι ποτέ δε χιονίζει. Είμαι στην Κρήτη στο χωριό, χιονίζει στη Θεσσαλονίκη. Πάω στη Θεσσαλονίκη, χιονίζει στο χωριό. Ήρθα τώρα στην Αγγλία, χιονίζει και στο χωριό και στη Θεσσαλονίκη και παντού! Τελευταία φορά που είδα χιόνι, αρκετό χιόνι ώστε να παίξεις χιονοπόλεμο και να φτιάξεις και κανένα χιονάνθρωπο, ήταν στην Αλεξανδρούπολη, όταν ήμουν ακόμη στο γυμνάσιο. Και μάλλον τότε άρχισε η γκαντεμιά μου, η οποία υποψιάζομαι ότι έχει τις ρίζες της στο νάνο-χιονάνθρωπο που μετά βίας φτιάξαμε, αλλά κατά λάθος τον γκρεμίσαμε προσπαθώντας, σαν χαζά, να κάνουμε ποδήλατο στο χιόνι! Κάτι παίχτηκε, θα μου ριξε κανένα ξόρκι χιονο-γκαντεμιάς, γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε οι χιονάνθρωποι, πέρα από μύτες-καρότα και ξύλινα χέρια, έχουν και μαγικές ιδιότητες. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Τέλος πάντων, δεν είναι του χαρακτήρα μου να γκρινιάζω και να παραπονιέμαι, (εδώ πάλι γελάμε!), οπότε σταματάω. Ή μάλλον κάτι τελευταίο. Μπορεί να μου πήρε αρκετό χρόνο να συνηθίσω τον καιρό, αλλά νομίζω θα χρειαστεί πάρα πολύς ακόμα για να συνηθίσω το πώς ντύνονται στο κρύο οι Άγγλοι. Οι βερμούδες πάνε σύννεφο, κυκλοφορούν με ένα πουκάμισο και χωρίς μπουφάν στους πέντε βαθμούς, μικρά παιδιά πάνε πάνω κάτω χωρίς μπουφάν, χωρίς σκουφιά, χωρίς κασκόλ να τα κρούβει και να τους κρύβει τη μούρη… Και δε φτάνει που δεν φοράνε μπουφάν, είναι και ξεζωσμένα!! Να ήταν η μάνα μου από μια γωνιά να τα δει, να φρίξει! Δε λέω, υπερβολική και η ελληνίδα μάνα με το «βάλε ζακέτα πριν βγεις» και «μπουφάν να πάρεις» και  «μη ντραπείς τους φίλους σου, εσύ αν κρυώνεις να το φορέσεις», αλλά και σορτσάκια και χωρίς μπουφάν στη μέση του χειμώνα παραπάει…

Ένιγουέι, αυτά από μένα. Σε όλους εσάς, αγαπητοί αναγνώστες, φίλες και φίλοι και αγαπητά παιδιά, εύχομαι Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά,  να περάσετε όμορφα με τους αγαπημένους σας και μη λυπηθείτε τα μελομακάρονα, γιορτές είναι, μια δυο ατασθαλίες επιτρέπονται!!!

Εις το επανιδείν!