Όταν ήμουν στη δευτέρα δημοτικού γράφτηκα στα αγγλικά. Σχετικά μικρή δηλαδή. Κι ενώ τα πήγαινα καλά τα βαρέθηκα γρήγορα. Και σταμάτησα. Στη δευτέρα γυμνασίου αποφάσισα ότι αν θέλω να κάνω κάτι καλό στη ζωή μου, τα αγγλικά τα χρειάζομαι. Κι έτσι τα συνέχισα. Με όρεξη.
Είχα όρεξη παρόλο που δεν είχα πολλή αυτοπεποίθηση. Δεν ήξερα ότι τα πήγαινα καλά. Έκανα και θερινά εντατικά μαθήματα, μιας και είχα χάσει χρόνο. Έτσι ξυπνούσα πρωί πρωί τα καλοκαίρια και έτρεχα στα φροντιστήρια. Μια χρονιά παραθερίζαμε στα σπιτάκια. Τα σπιτάκια δεν είναι απλά σπίτια. Είναι μέρος παραθερισμού για ιερείς στην Αλεξανδρούπολη. Ήμασταν εκεί λοιπόν, μισή ώρα με το αμάξι έξω από την Αλεξανδρούπολη. Κι εγώ ξυπνούσα κάθε μέρα στις εφτά, να πάρω το λεφορείο στις εφτά και είκοσι να πάω στο φροντιστήριο. Τέλειωνα κατά τις δέκα. Βαριόμουνα να περιμένω το λεφορείο για Δίκελα στις δωδεκάμιση και να χάνω και το πρωινό μου μπάνιο. Οπότε έπαιρνα το λεφορείο που πήγαινε στην Αγία Παρασκευή, οικισμό δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο μακριά από τα σπιτάκια. Κατέβαινα στο τέρμα, έβγαζα τα παπούτσια μου και παραλία παραλία γυρνούσα σπίτι. Μια μέρα όταν γύριζα στα σπιτάκια, εκεί στο δασάκι (ναι, όλα σ' αυτό το μέρος είναι υποκοριστικά, το δασάκι, το μπαλκονάκι και πάει λέγοντας) με είδε η γειτόνισσα και θαύμασε: "Οι άλλοι κοιμούνται ακόμα κι εσύ έχεις πάει κι έχεις έρθει κιόλας! Μπράβο σου!" Κι έτσι άρχισα να πιστεύω ότι τα πάω καλά, ότι κάτι κάνω σωστά.
Οι κόποι μου σύντομα απέδωσαν. Στη δευτέρα λυκείου πήρα το προφίσενσι. Και άρχισα να βλέπω τις ταινίες μπουλαματζέ και σιγά σιγά να τις βλέπω χωρίς υπότιτλους. Και έφτασε η ώρα να πάω στο πανεπιστήμιο. Κι αφού είχα τη δυνατότητα θέλησα να πάρω απαλλαγή από το μάθημα των αγγλικών. Έπρεπε απλά να φέρω το προφίσενσι και να κάνω μια δήλωση ότι θέλω απαλλαγή. Πήγα όμως στα πρώτα μαθήματα και είχα όρεξη να πηγαίνω και στα άλλα, αν δεν συνέβαινε κάτι που με γέμισε ντοπή και μου χάλασε προσωρινά την αυτοπεποίθηση. Σε ένα από τα πρώτα μαθήματα γράψαμε ένα τεστ για να εξακριβώσει η καθηγήτρια το επίπεδο της τάξης. Όταν διόρθωσε τα γραπτά μας είπε κάποια πράγματα και μετά φώναξε μια κοπέλα και τη ρώτησε αν είχε κάποιο πτυχίο. Αφού εκείνη απάντησε αρνητικά η καθηγήτρια εντυπωσιάστηκε. Μπράβο, της λέει, εσύ θα πρεπε να χεις όχι λόουερ, αλλά προφίσενσι. Μετά ακούω να φωνάζει το δικό μου όνομα. Και με ρωτάει αν έχω κάποιο πτυχίο, της λέω ναι, προφίσενσι. Και με κοιτάει με ένα βλέμμα δυσπιστίας και μου λέει "Απορώ ποιος σου το έδωσε και γιατί". Ναι, αυτό το είπε καθηγήτρια σε παιδαγωγικό τμήμα, μπροστά σε άλλους εξήντα φοιτητές. Προφανώς θεώρησε ότι ήταν εποικοδομητική κριτική; Δεν ξέρω τι σκεφτόταν, πραγματικά. Ένιωσα, χάλια, ένιωσα σκουπίδι, ένιωσα ότι όλα αυτά τα χρόνια που έκανα έξι ώρες φροντηστήριο τη βδομάδα κι έχασα διακοπές στην Πελοπόννησο και στην Αίγινα, κατασκηνώσεις και τόσα άλλα ήταν χαμένος κόπος. Η αυτοπεποίθησή μου εξανεμίστηκε. Θυμήθηκα τα καλά λόγια της κυρίας Πολυτίμης "Οι άλλοι κοιμούνται κι εσύ έχεις πάει κι έχεις έρθει, μπράβο σου!" Και σκέφτηκα, μα είναι δυνατόν; Να βλέπω ταινίες χωρίς υπότιτλους, να βλέπω ειδήσεις στο BBC και αυτή να μου λέει ποιος ηλίθιος με θεώρησε άξια για προφίσενσι; Και σιγά σιγά κατάλαβα ότι δεν είχα λόγο να ανησυχώ. Τα αγγλικά μου ήταν σε άριστο επίπεδο και ήξερα πια ότι δεν είχα ανάγκη κανέναν να μου το επιβεβαιώσει.
Και ναι, οι θυσίες μου δεν πήγαν χαμένες. Τώρα δίνω συνεντεύξεις για δουλειά στην Αγγλία και όλοι μου λένε "Τα αγγλικά σου είναι σε πολύ καλό επίπεδο, πώς έτσι;" Κι εγώ χαίρομαι, για την ωριμότητά που έδειξα μικρή, για την υπομονή και την επιμονή μου να ξυπνάω από τις εφτά καλοκαιριάτικα για τρεις συνεχόμενες χρονιές. Και ναι, να πάει νανανανά η αγγλικού, που κατάφερε να με μειώσει μπροστά σε ένα ολόκληρο αμφιθέατρο και να με κάνει να αμφισβητήσω τον εαυτό μου και τις δυνατότητές μου ποιος ξέρει για ποιο κόμπλεξ δικό της.
Και να 'ναι καλά και τα σπιτάκια, που μου χάρισαν την εναλλακτική στις διακοπές μου, κι ας έχασα δυο χρόνια κατασκηνωτικής ζωής για χάρη των αγγλικών. Τα σπιτάκια. Με το δασάκι και την κούνια, το μπαλκονάκι που βλέπαμε τα αστέρια να πέφτουν. Την παραλία, που κολυμπούσαμε με την πανσέληνο. Και τους ανθρώπους με τον καλό λόγο στο στόμα. Οι θυσίες δεν πάνε ποτέ χαμένες. Και μην αφήσετε κανέναν να σας πει το αντίθετο!
Η επιμονή πάντα και μόνο σε καλό μπορεί να βγεί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες τελικά η κυρία Πολυτίμη; Πολύτιμα τα λόγια της! Κι ας μην τα είπε πίσω από μια έδρα Πανεπιστημίου!
Πολύ μου άρεσε η ανάρτηση σου. Έχει υπερβολικά πολλά πράγματα να μας διδάξει αρκεί να διαβαστεί προσεκτικά γραμμή γραμμή!
Σ' ευχαριστω πολυ για το σχολιο. Χαιρομαι που σου αρεσε η αναρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφή