Η ζωή δεν περιμένει

Η χρονιά που πέρασε με δοκίμασε, με έφτασε στα όριά μου και κάποιες φορές ένιωσα ότι τα ξεπέρασε. Λύγισα, έπεσα στα γόνατα και έκλαψα όπως δεν έχω ξανακλάψει στη ζωή μου. Κι αυτό λέει πολλά.

Σκέφτηκα πολλές φορές να γράψω αλλά το άφησα. Τώρα είμαι έτοιμη. Έτοιμη να μοιραστώ τα νέα μου, έτοιμη να αφήσω πίσω καταστάσεις και ανθρώπους που δεν ήταν για μένα, έτοιμη να καλλιεργήσω νέες σχέσεις και να δημιουργήσω τη ζωή μου όπως τη θέλω.

Ίσως θυμάσαι κατά καιρούς σε άρθρα μου να αναφέρω τον Λουκ, τον άντρα μου. Το 2024 μας βρήκε χωρισμένους. Μια απόφαση που δεν ήταν καθόλου εύκολη κι όμως ήταν η σωστή. Αυτό που δεν ήξερα και έμαθα με τον πιο δύσκολο τρόπο είναι πως όταν χωρίζεις δεν θρηνείς μόνο την απώλεια του ανθρώπου σου αλλά και την απώλεια της ζωής που χτίζατε και που θα χτίζατε μαζί. Θρηνείς τη ζωή που νόμιζες ότι σε περιμένει.

Με έφερε στα γόνατα ο χωρισμός. Κι ίσως είναι αφελές να πω ότι δεν το περίμενα, αλλά πραγματικά δεν το περίμενα. Με τσάκισε. Με ράγισε σχεδόν. Και έχω νιώσει απώλειες και δυσκολίες στο παρελθόν, έχω κλάψει, έχω λυγίσει, έχω πιστέψει ότι δεν θα σηκωθώ ξανά. Όμως οι λυγμοί που βγήκαν από μέσα μου με έκαναν να αναρωτηθώ αν είμαι εγώ που κλαίω ή κάποιο πλάσμα από άλλο κόσμο.

Στην αρχή περπάτησα στα γόνατα, έπρεπε, δεν γινόταν αλλιώς. Κι έπειτα σιγά σιγά άρχισα να σηκώνομαι. Με πόνους στην αρχή αβασταχτους. Λίγο λίγο ησύχαζαν οι πόνοι, λίγο λίγο ένιωθα ότι αντέχω παραπάνω. Και μια μέρα χαμογέλασα. Είχα ξεχάσει το χαμόγελο. Και με γέμισε τόσο πολύ που είπα: 

“Από εδώ κι εμπρός θα κυνηγάω τα χαμόγελα, θα τα δημιουργώ

 εγώ, από το πουθενά.”

Και φτάνω στο τέλος της χρονιάς όχι απλά ανανεωμένη αλλά με μια καινούρια δίψα και λαχτάρα για ζωή, όχι για όποια κι όποια ζωή, για τη δικιά μου, αυτή που βλέπω ολοκάθαρα μπροστά μου όταν κλείνω τα μάτια μου. Τη ζωή που με περιμένει την επόμενη στιγμή, την επόμενη μέρα, στο επόμενο μου βήμα.

Σ’ αφήνω τώρα και εύχομαι τα καλύτερα για τη χρονιά που έρχεται. Εύχομαι να αφήσεις πίσω ό,τι δεν φτιάχτηκε για σένα και να κοιτάξεις τον εαυτό σου. Μόνο στον εαυτό σου χρωστάς.

Χρωστάς να ζήσεις.

Σ’ αφήνω τώρα. Η ζωή δεν περιμένει.