Ναι, θέλω να λέγομαι συγγραφέας. Όχι, δεν έχω γράψει τους τελευταίους πολλούς μήνες. Και όχι, αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα.
Το γράψιμο δεν είναι αγγαρεία, δεν είναι χρέος με κόπο και μοιρολατρία που πρέπει να βγάλω από τη μέση.
Είναι δικαίωμα.
Έχω δικαίωμα να γράφω όταν νιώθω ότι το θέλω. Και έχω δικαίωμα να μη γράφω τίποτα για μήνες αν δεν έχω κάτι να πω.
Έχω δικαίωμα να εξερευνώ άλλες πτυχές της δημιουργικότητάς μου.
Έχω δικαίωμα να δίνω πιο πολλή βάση στην καινούρια μου δουλειά που τόσο πολύ ήθελα να ξεκινήσω.
Και έχω δικαίωμα να νιώθω κουρασμένη –ναι, κάθε βδομάδα –καθώς προσαρμόζομαι στη νέα μου ρουτίνα.
Δεν θα με κρίνω πια που δεν κάνω journaling κάθε μέρα.
Ναι, ακόμα και ένας τρίλεπτος διαλογισμός είναι ωφέλιμος και μπράβο μου που αφιέρωσα αυτά τα 3 λεπτά από το διάλειμμά μου για να ακούσω την αναπνοή μου και να καταλαγιάσω τις σκέψεις μου.
Και ναι, έχω δικαίωμα να ξεκουραστώ όπως θέλω εγώ κάθε βράδυ και σε κάθε ρεπό.
Μετά από τόσα χρόνια βρήκα και επέλεξα μια δουλειά συνειδητά που με γεμίζει χαμόγελο και όρεξη.
Έχω δικαίωμα –και χρέος –να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να βρει που παν’ τα τέσσερα. Και στη δουλειά αλλά και στην υπόλοιπη ζωή μου με βάση τα νέα δεδομένα.
Κανείς δεν με κρίνει ή δεν με κάνει να βιάζομαι και εντέλει το κάνω εγώ στον εαυτό μου.
Ε, όχι άλλο. Κι αν έπρεπε να κολλήσω κορονοϊό για να κάτσω 10 μέρες με τον εαυτό μου και να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, ας είναι.
Όλα καλά πήγαν στο τέλος. Κερδισμένη θα βγω αρκεί να έχω την καρδιά μου ανοιχτή.
Αρκεί να σέβομαι τα δικαιώματά μου και να δίνω στον εαυτό μου τη στήριξη και τις ευκαιρίες που θα έδινα στις αδερφές μου ή σε μια καλή μου φίλη.
[Βαθιά ανάσα.] Σταμάτα να σκέφτεσαι τα πρέπει και άφησε τον εαυτό σου να ζήσει. Να απολαύσει, να κοπιάσει, να χαρεί, να ξεκουραστεί, να φάει, να βγει, να μείνει μέσα και να δει TV. Να παίξει, να γελάσει, να φάει και να παραχορτάσει. Σταμάτα να μετράς τις μπουκιές σου επιτέλους.
Φάε ελεύθερα, γέλα ελεύθερα, μη σε νοιάζει αν έχεις μαρούλι ή κοτόπουλο στα δόντια.
Στην καρδιά τι έχεις μετράει.
Άφησε την καρδιά σου ανοιχτή. Να μπαίνει και να βγαίνει η αγάπη χωρίς να χρειάζεται κλειδιά.
Ερωφιλη μου πολύ χαίρομαι που διαβάζω και πάλι δημοσιευση σου. Πάντα με βοηθάνε οι δημοσιεύσεις σου και εκφράζουν και τους δικούς μου προβληματισμούς! Πριν λίγο καιρό είδα στο διαδίκτυο μια φράση που μου έκανε εντύπωση. Έλεγε "when we were children we didn't realise we were also watching our parents grow up". Νομίζω ότι το παιδί όταν σκέφτεται την ενήλικη ζωη έχει την ιδέα του σοφού κατασταλαγμενου ενήλικα. Στην πραγματικότητα όμως η ενήλικη ζωή μας είναι κι αυτή μια πορεία εξέλιξης καθώς καταλαβαίνουμε ολο και καλύτερα τον εαυτό μας, τα θέλω μας και επικεντρωνομαστε σε διαφορετικά πραγματα κάθε φορά. Στα γράφω αυτά έχοντας κι εγώ πολλούς μήνες να γράψω, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του μυαλού ότι θέλω κάποια στιγμή να ξαναπιάσω από κάπου την ιστορία στην οποία δούλευα πέρυσι. Επίσης έχοντας πρόσφατα ξεκινήσει μια καινούργια δουλειά για την οποία έχω ανάμεικτα συναισθήματα και δεν έχω αποφασισει αν θα ήθελα να την συνεχίσω στο μέλλον. Αυτό που έχω καταλήξει για σίγουρα είναι ότι αυτό που με γεμίζει είναι να φτιάχνω όμορφα πράγματα με αγάπη, χωρίς άγχος και να τα μοιράζομαι με τους συνανθρώπους μου σε κάθε τομέα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ, Ευφημία!
ΔιαγραφήΜεγάλη αλήθεια αυτό που λες. Όταν είμαστε παιδιά νομίζουμε ότι οι μεγάλοι έχουν ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα μέσα τους κι ίσως γι' αυτό θέλουμε κι εμείς να μεγαλώσουμε τόσο πολύ.
Ελπίζω να πάνε όλα καλά με τη δουλειά, όπως κι αν εξελιχτεί η κατάσταση.
Και ακριβώς όπως λες, με αγάπη και χωρίς άγχος να επιστρέψουμε σε αυτά που μας γεμίζουν!